Si Balagtas ay hindi Tagalog. Lumagpas na ang pagkakakilanlan kay Balagtas bilang
bahagi ng limitadong espasyo ng Katagalugan.
Nakarating at nakapanirahan na siya sa puso’t isipan ng mga mamamayan
mula sa mga isla ng Batanes hanggang mga isla ng Jolo. Si Balagtas ay bahagi na ng pambansang
imahinasyon. Si Balagtas ay naging isa
nang Pilipino.
At ang Florante
at Laura ay hindi akdang
Tagalog. Marami na ang dinaanan nitong “muling
pagsulat” (re-writing) mula sa mga mambabasa, kritiko, at guro ng panitikan sa
iba’t ibang rehiyon. Sa katunayan, ang
akdang ito ni Balagtas ay maituturing nang isang akda na “sinulat” ng isang
Pilipino. Mababasa rito ang ating
nakaraan, kasalukuyan, at hinaharap. Mababasa
rito ang mga simbolo na tumatayo sa mga api at patuloy na umaapi sa mga “Florante”,
“Laura”, “Aladin”, at “Floreda” ng bansa. Mababasa rito ang panahon ng Kastila,
Amerikano, Hapon, Martial Law; ang bansa sa ilalim ni Tita Cory, Ramos, Erap, GMA,
ang kasalukuyang gobyerno ni P-Noy, at ang hinaharap ng lahat ng Pilipino. Inakda tayo ng tula ni Balagtas at inakda rin
natin ang tula ni Balagtas.
Ang pagdiriwang
ng Araw ni Balagtas ay hindi lang tungkol kay Balagtas. Ito, higit sa lahat, ay pagdiriwang natin
bilang mga kasalukuyang Balagtas—ang tagaakda at inaakda ng tula para sa walang
kamatayang pambansang adhika.
